Πέμπτη, 28 Μαρτίου, 2024
More
    ΑρχικήΛογοτεχνίαΕλληνική ΛογοτεχνίαΕυτυχώς που δεν πάθαμε τίποτα - Χρυσούλα Διπλάρη

    Ευτυχώς που δεν πάθαμε τίποτα – Χρυσούλα Διπλάρη

    -

    ​Ευτυχώς που δεν πάθαμε τίποτα. Υποφέρεις, δικαιώνεσαι, δεινοπαθείς, λυτρώνεσαι. Ευτυχώς… Ο έρωτας κι η προδοσία, οι χαρές κι οι πίκρες είναι συνυφασμένα με την ανθρώπινη ύπαρξη. Τα σωματικά και ψυχικά αυτά άλγη θίγονται στα σαν εξομολογητικά διηγήματα της Χρυσούλας Διπλάρη, πάθη που ταλανίζουν τους αντιήρωές της.

    Προσωπική άποψη: Χαρά Δελλή

    Α, ρε Πένυ! Δεν το αντέχω όλο αυτό το φεγγάρι να ξοδεύεται μόνο για πάρτη μου. Τα φεγγάρια πρέπει να μοιράζονται στα δύο – εγώ εδώ μόνος μου τι να το κάνω τόσο φεγγάρι… Βρίσκω πολλές άμα θέλω να ξοδέψω τη νύχτα, αλλά το φεγγάρι δεν το χαλαλίζω σε καμιά, παρά μόνο σ’ εσένα…

    Δύο διαφορετικές ενότητες. Δεκατέσσερις διαφορετικές ιστορίες, σαν παραμύθια. Γιατί, παραμυθία θα πει παρηγοριά… Νότα γλυκόπικρης αισιοδοξίας μαζί με ειρωνεία, που γευόμαστε κιόλας απ’ τον τίτλο, τον απόλυτα ταιριαστό στα όσα βιώνουμε καθημερινά. Γιατί μέσα απ’ τις απώλειες, έχουμε χρέος ν’ αναδειχτούμε σώοι και νικητές. Να τα καταφέρουμε!

    Πώς συνδέονται μαγικά η αρχαία Πηνελόπη, η “Βαρδομαρία” κι ένας σύγχρονος Οδυσσέας που δουλεύει σεζόν στα νησιά;

    «Άσε την Πηνελόπη να υφαίνει, μαθημένη είναι…»

    (…)

    Κι εγώ, η δόλια, τόσα χρόνια παντρεμένη, σχεδόν παρθένα ήμουνα, έτσι όπως ζούσα με το φάντασμά σου μοναχά. Κι ο καθρέφτης αμείλικτος, να μετράει με ρυτίδες τον κάθε χρόνο απουσίας σου.

    (…)

    Πώς να παραβάλω τον ήμερο, τον σπιτίσιο μου έρωτα μπρος στο αβυσσαλέο σου πάθος για μακρινές θάλασσες και ξένους τόπους, για Λαιστρυγόνες και για Κύκλωπες και άγριους Ποσειδώνες που τους κουβαλάς εντός σου, όπως θα πει κάποτε ο Ποιητής που θα υμνήσει την Ιθάκη;

    Μέσω μιας συγκινητικής “απογύμνωσης”, η συγγραφέας έχει δώσει μεγάλη βάση στη σκιαγράφηση των χαρακτήρων. Ταυτίζεσαι μαζί τους, όπως πρωτίστως το έχει επιτύχει κι εκείνη. Χωρίς φτιασίδια, χωρίς υπερβολές. Μέχρι τη λυτρωτική, καθολική κάθαρση. Το σύνολο του έργου μοιάζει αποτέλεσμα έρευνας, εντός εκτός κι επί τ’ αυτά…

    Βία, ταλαιπωρίες, ανθρώπινα θεριά, ανεργία, στερήσεις, μοναξιά, φονικά, δικαίωση, ελευθερία.

    Καμιά φορά σκέφτομαι πως εκείνος ο αγώνας έμοιαζε μ’ αυτό το πράμα που κάμει ο μεταξοσκούληκας. Τρώει ο μεταξοσκούληκας το ταπεινό μουρόφυλλο και το μετατρέπει με τρόπο μαγικό σε πολύτιμο μετάξι. Έτσι κι εμείς: σκουλήκια μας βλέπανε οι τρισκατάρατοι, σκουλήκια που μας πατούσανε χάμω, μα εμείς όλο και γλιτώναμε κι όσοι γλιτώναμε, τρυπώναμε κι αναμασούσαμε τα ταπεινά μας μουρόφυλλα, το δίκιο μας, την αξιοπρέπειά μας, την ανθρωπιά μας και μ’ αυτά γνέσαμε το μετάξι μας, την ελευτερία μας. Κι ήταν η πιο γλυκιά, η πιο όμορφη μέρα της ζωής μου εκείνη η μέρα τσ’ απελευθέρωσης…

    Διέκρινα μια δεξιοτεχνία στη χρήση της γλώσσας, μια επιλογή λέξεων που βρίσκουν στόχο την καρδιά και εναλλαγές εντάσεων και συναισθημάτων που κρατούσαν τον αφηγηματικό ρυθμό όμορφα, με ενδιαφέρον.

    …ο άνθρωπος μπορεί να βλάψει τον άλλο άνθρωπο με πολλούς τρόπους, κι όχι μόνο με τον πόλεμο και τα όπλα. Υπάρχουν ανεχόρταγοι πολλών λογιών, και είναι σπαρμένοι παντού οι κακοθάνατοι, σαν τσ’ ατριβόλους, κι ουαί κι αλίμονο άμα βρούνε τον τρόπο να χωθούνε εις τα πράματά σου!

    Οι ιστορίες μιλούν για άτομα που έχουν βιώσει πολλά, μα όσο μπορούν να φτιάξουν μια ιστορία ακόμα, νιώθουν πως τίποτα δεν έχει χαθεί και μπορούν να συνεχίσουν και να πασχίσουν για κάτι καλύτερο.

    Ήρθε ο καιρός ν’ απελευθερωθούμε απ’ όλα αυτά, να φτιάξουμε κάτι καινούριο, κάτι που να χωράει εμάς και τα δικά μας όνειρα, όχι άλλα όνειρα δανεικά, παρακαλώ, των προηγούμενων ή των επόμενων, αλλά τα δικά σου και τα δικά μου, του καθένα από μας εδώ στο τώρα. Να είμαστε μαζί, αλλά όχι δέσμιοι αυτού του μαζί, όχι πια δέσμιοι αυτού του δυνάστη, του θεού Έρωτα, που ξαφνικά τον βάφτισαν «Βαλεντίνο» και του έκαναν και γιορτή 14 του Φλεβάρη.

    Προϊόντα μυθοπλασίας μπλεγμένα με ψήγματα αλήθειας, ικανά να σε ταξιδέψουν…

    Παλιά πλοία, νέα μπάρκα

    Ιστορίες του λιμανιού στην πόλη του Πειραιά, των ανθρώπων του λιμανιού, των ναυτικών, των πορνών της θάλασσας και όχι μόνο. Το ταξίδι, αληθινό ή νοερό, θα είναι πάντα ένα όπλο ενάντια στα εμπόδια, στα δεινά, στα βάσανα, στα δάκρυα, στη δυστυχία. Όσο φτιάχνουμε καινούργιες ιστορίες, θα μπορούμε ν’ αλλάξουμε τα πράγματα, έστω και λίγο… Ευτυχώς!

    Προσωπικά, προτείνω να δώσετε προσοχή στη συγκεκριμένη πένα γιατί αφήνει τα ίχνη της στον λογοτεχνικό κόσμο. Πέρα από τα άλλα ταλέντα…

    Περίληψη: Ευτυχώς που δεν πάθαμε τίποτα! Ευτυχώς, γιατί έχουμε τραβήξει πολλά. Έρωτες και προδοσίες, που μας οδηγούν σ’ ένα αέναο ταξίδι, χωρίς Ιθάκη. Βία σε σώμα, νου, ψυχή. Βία, που σε βία οδηγεί. Ευτυχώς, γιατί υπάρχουν Βαλεντίνοι που δωρίζουν και δωρίζονται, και Δωροθέες που κρύβουν τους πολλούς εαυτούς τους τον έναν μέσα στον άλλον για να αποτρέψουν την άλωση. Ευτυχώς, γιατί δεν μπόρεσαν να μας καταπιούν οι ανεχόρταγοι που κατάπιαν τον κόσμο ολόκληρο. Ούτε καν ο «EROS», που μπορεί να είναι έρως, αλλά μπορεί να είναι και μολυσματική νόσος. Ευτυχώς, γιατί μέσα στην τρέλα αυτού του καιρού, υπάρχουν ακόμα κάποιοι που αφηγούνται παραμύθια – και «παραμυθία» σημαίνει παρηγοριά. Ευτυχώς, γιατί εκτός από τις ιστορίες, υπάρχουν και τα ταξίδια που ξεκινάνε από την ΠΥΛΗ Ε1, αλλά καμιά φορά ξεκινάνε κι από μέσα μας. Κι όσο οι ιστορίες μάς ταξιδεύουν, θα μπορούμε να φτιάχνουμε συνεχώς καινούριες, και το ταξίδι να συνεχίζεται. Ευτυχώς!

    Ευτυχώς που δεν πάθαμε τίποταΣτοιχεία βιβλίου

    Τίτλος: Ευτυχώς που δεν πάθαμε τίποτα

    Συγγραφέας: Χρυσούλα Διπλάρη

    Εκδόσεις: Πνοή

    ΙSBN: 978 618 5520 04 5

    Σελίδες: 172

    Ημερομηνία έκδοσης: 9/2020

    Υποστηρίξτε το blog μας με μία δωρεά, πατώντας εδώ.

    ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

    εισάγετε το σχόλιό σας!
    παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ