Ημίφως: Το Κάστρο του Τύμβρη – Στεφανί Ιακώβου
Η πρώτη ματιά για εμένα είναι το παν. Μια ματιά αρκεί για να σε κάνει να θαυμάσεις, να εθιστείς, να ερωτευτείς. Ε, κάτι τέτοιο έπαθα και με το εξώφυλλο του “Ημίφως: Το κάστρο του Τύμβρη”.
Προσωπική άποψη: Νάντια Κίσκα
Οι μέρες είχαν αρχίσει να μικραίνουν, οι νύχτες να μεγαλώνουν, και οι στάλες βροχής, χοντρές σαν καρύδια, άρχισαν να πέφτουν συχνά στο μικρό χωριό Λόθιαν. Το φθινόπωρο είχε αρχίσει να κάνει αισθητή την εμφάνισή του, βάφοντας τα φύλλα στα δέντρα χρυσαφιά και κόκκινα, ενώ αυτά έπεφταν σιγά-σιγά κάτω από τα κλαδιά, δημιουργώντας ένα υπέροχο παχύ καφε-κόκκινο χαλί.
Το πρώτο βιβλίο της τριλογίας “Ημίφως” μπορώ να πω πως με κούρασε αρκετά.
Υπάρχουν υπερβολικά αναλυτικές περιγραφές σε σκηνές και καταστάσεις που προσωπικά πιστεύω ότι δεν εξυπηρετούν κανέναν σκοπό.
Η πλοκή είναι αργή. Υπερβολικά αργή και πολλά κομμάτια, παρόλο που είναι καλογραμμένα, δεν έχουν καμία απολύτως χρησιμότητα στην πλοκή. Θα μου πείτε τώρα, είναι το πρώτο βιβλίο από τρία, ίσως όλες αυτές οι “άχρηστες” πληροφορίες να έχουν σημασία στα επόμενα και θα συμφωνήσω σε αυτό. Δεν καταδικάζω την πληθώρα πληροφοριών. Απλά εμένα με κούρασε να διαβάζω επί τέσσερις σελίδες για αγάλματα.
Η συγγραφέας έχει κάνει έρευνα. Ίσως οι τόσες πληροφορίες προέρχονται από τις γνώσεις που απέκτησε στην διαδικασία συγγραφής του βιβλίου και θέλησε να τις μοιραστεί. Από την αρχιτεκτονική μέχρι την τοπογραφία και την ψυχολογία, η συγγραφέας έχει ψάξει για το θέμα που γράφει και με χαροποίησε ιδιαίτερα. Με θλίβει όταν βλέπω πολύ ωραία και καλογραμμένα βιβλία να υστερούν σε τεχνικό υπόβαθρο.
Η γλώσσα είναι κάτι που με ενόχλησε επίσης. Καταλαβαίνω ότι η Ρωξάνη και οι φίλοι της είναι, τεχνικά, παιδιά και φυσικά θα μιλάνε λίγο πιο ελεύθερα με πολλές καθημερινές εκφράσεις, αλλά δεν το βρήκα ταιριαστό σε ένα βιβλίο τέτοιου ύφους. Για εμένα έχει όλα τα συστατικά για μια υπέροχη gothic ιστορία αλλά εκεί που διαβάζεις και λες: “Ναι! Ξετύλιξε το κουβάρι!” εκεί πάνω το χάνεις. Υπερβολική χρήση παρομοιώσεων επίσης για εμένα, εάν και είμαι διχασμένη σε αυτό καθώς είχαν κάτι το διαφορετικό από τις τετριμμένες εκφράσεις.
Τώρα μπορούσε να τη νιώσει να τη τυλίγει πιο πολύ, σαν ένα σερνόμενο, παγωμένο φίδι. Κι ενώ προσπαθούσε εναγωνίως να αντιληφθεί από πού προερχόταν το τραγούδι και το ψύχος που την έζωναν και δυνάμωναν ολοένα, ένα απαλό λαμπύρισμα μέσα στο σκοτάδι τράβηξε την προσοχή της. Ανάβλεψε απότομα… για να αντικρίσει το πιο φρικαλέο πράγμα που είχε δει ποτέ στη ζωή της.
Σε κόντρα λοιπόν όλων αυτών, συνέχισα να διαβάζω γιατί έχω παρατήσει μονάχα ένα βιβλίο στην ζωή μου! Επέζησα λοιπόν να πω ότι επιτέλους το ολοκλήρωσα! Είναι ατμοσφαιρικό, με έναν αέρα εποχής που μου λείπει στα μυθιστορήματα που διαβάζω τώρα, και σου περνάει εικόνες από μια άλλη ζωή που ίσως να ήταν και η δική σου. Αυτό παραδέχομαι, έχω χρόνια να το βρω σε βιβλίο.
Δεν είναι από τα μυθιστορήματα που με συγκλόνισαν ή με γέμισαν συναισθήματα, όμως ο προσεχτικά δουλεμένος κόσμος της συγγραφέως και αυτή η ατμόσφαιρα άλλης εποχής που εκπέμπει σε κάθε λέξη της, είναι σίγουρα αρκετά να σε κρατήσουν λιιιγο ακόμα μέχρι το βιβλίο να αποκτήσει ένταση. Έπρεπε, για εμένα, να φτάσουμε στα τελευταία 2 κεφάλαια για να κυλήσει η υπόθεση αλλά μου άρεσε αρκετά το finale καθώς θέλει κότσια για να κάνεις κάτι τέτοιο στον βασικό πρωταγωνιστή σου, όποια και αν είναι τα σχέδια της συγγραφέα για το μέλλον του.
Από την στιγμή που την άρχισα, φυσικά και θα διαβάσω και τα άλλα 2 βιβλία της τριλογίας ώστε να έχω μια ολοκληρωμένη άποψη.
Τρεις κάννες όπλων σηκώθηκαν αυτόματα και σημάδεψαν το κορίτσι και το λύκο, έτοιμες να εκπυρσοκροτήσουν. Η Ρωξάνη τις κοίταξε κατάματα, κρατώντας την αναπνοή της.
Περίληψη:
«Είχες δίκιο για μένα Ρωξάνη, είχες δίκιο από την αρχή! Είμαι ένα τέρας, ένα σιχαμερό, ποταπό, άθλιο τέρας! Δεν έχεις άδικο που με μισείς… είμαι καταραμένος, Ρωξάνη, είμαι καταραμένος, κι εγώ, και όλοι οι υπόλοιποι δυστυχείς που παρέσυρα μαζί μου…»
Κανείς δεν τολμάει να πλησιάσει το παλιό, εγκαταλελειμμένο κάστρο που δεσπόζει στο λόφο του Τύμβρη. Όλοι πιστεύουν πως είναι στοιχειωμένο.
Η δεκαεξάχρονη Ρωξάνη δεν πιστεύει στα φαντάσματα, και το να μπει στο κάστρο είναι απλά μια πρόκληση. Αυτό, όμως, που ανακαλύπτει στο εσωτερικό του, κλονίζει όλα όσα ήξερε· η αλήθεια τη φοβίζει, αλλά ταυτόχρονα τη γοητεύει· τη βάζει σε κίνδυνο, μα την ίδια στιγμή τη μαγεύει· και ταυτόχρονα τη γεμίζει με περιέργεια. Τυραννική κι ακατασίγαστη περιέργεια, σε τέτοιο βαθμό, που δεν μπορεί να σταματήσει να επιστρέφει, ξανά και ξανά, μέχρι να ανακαλύψει όλα τα μυστικά του.
Δρασκελίζοντας το κατώφλι του παλιού αρχοντικού, ξεκινά η μεγαλύτερη περιπέτεια της ζωής της. Ερωτεύεται, πληγώνεται, κάνει αλλόκοσμες παρέες… Δοκιμάζει τις αντοχές της ψυχής της, συνειδητοποιεί τη δύναμη της συγχώρεσης και το κυριότερο, ανακαλύπτει ότι η ίδια η ζωή της είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το κάστρο, τον μυστήριο ιδιοκτήτη του και τα φαντάσματά του.
Όταν στο τέλος, άθελά της, κινδυνεύει να προδώσει τα μυστικά του, οι συνέπειες για εκείνους, αλλά περισσότερο για την ίδια, είναι ολέθριες…
Το κάστρο του Τύμβρη είναι το πρώτο βιβλίο της τριλογίας «Ημίφως»· μια δυναμική μπαλάντα που δεν γράφτηκε με μουσική και στίχους, αλλά με πεζό κείμενο και λέξεις.
Στοιχεία βιβλίου
Τίτλος: Ημίφως I – Το κάστρο του Τύμβρη
Συγγραφέας: Στεφανί Ιακώβου
Εκδόσεις: Πηγή
Σελίδες: 503
ISBN: 978-618-5231-74-3
Έτος έκδοσης: 2017
Υποστηρίξτε το blog μας με μία δωρεά, πατώντας εδώ
