Πράσινος Άρης (Τόμος Β’)
Μετά τον πρώτο τόμο του Πράσινου Άρη, ήρθε η ώρα και για τον δεύτερο. Η αλήθεια είναι πως αυτός ο τόμος διαφέρει αρκετά όχι μόνο από τον προηγούμενο, αλλά και από τον Κόκκινο Άρη.
Προσωπική άποψη: Ηλίας Τσιάρας
Ο λόγος είναι φαινομενικά απλός και λογικός, δεν παύει όμως να αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα θετικά του συγκεκριμένου βιβλίου. Η γεωποίηση πλέον έχει τελειώσει, ή για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, έχει φτάσει σε ένα αρκετά καλό σημείο ώστε η ζωή στον Άρη να μην κρύβει πια τόσους πολλούς περιβαλλοντικούς κινδύνους, οπότε αναγκαστικά η πλοκή απομακρύνεται από τον ίδιο τον πλανήτη και τα ιδιαίτερα εξωγήινα χαρακτηριστικά του και στρέφεται προς τις προσωπικότητες των εποίκων. Πράγμα που μεταφράζεται σε περισσότερο διάλογο! Επιτέλους.
«Αναγκαστική ανάπαυλα», είπε δυνατά ο Αρτ από πίσω, που μόλις είχε εμφανιστεί.
«Εννοείς πραξικόπημα», είπε η Μάγια. «Να μην πολεμήσουμε ολόκληρο τον πληθυσμό στην επιφάνεια, αλλά μόνο την ηγεσία και τους σωματοφύλακές της».
«Και ίσως τον στρατό της», επέμεινε ο Νιργκάλ. «Τίποτα δεν δείχνει ότι είναι αμέτοχοι, ή απαθείς καν».
Αυτό το γεγονός δίνει μια άλλη δυναμική στην αφήγηση και επιτρέπει και στον ίδιο τον συγγραφέα να ξεδιπλώσει και μια επιπλέον πτυχή του ταλέντου του, πέρα από την άκρως επιστημονική, ρεαλιστική γραφή. Ο αναγνώστης αρχίζει πλέον να βιώνει κάπως πιο έντονα τις διαφορετικές φράξιες που παλεύουν για ένα κομμάτι του πάλαι ποτέ ακατοίκητου πλανήτη, ο οποίος δεν θυμίζει σε τίποτα το παγωμένο, ερημικό τοπίο που είχαμε γνωρίσει στις σελίδες του Κόκκινου Άρη. Υπάρχουν πλέον αρκετές πόλεις στο νότιο ημισφαίριο, με χιλιάδες κατοίκους η καθεμία, αστικά κέντρα που δεν έχουν να ζηλέψουν και πολλά από τα αντίστοιχα της Μητέρας Γης, αφού είναι εφοδιασμένα με όμορφα καφέ, εστιατόρια και αμέτρητα πάρκα αναψυχής, στα οποία μουσικοί του δρόμου διασκεδάζουν επιστήμονες και εργάτες.
Η Μάγια… πήρε πράγματα από εμπόρους με καροτσάκια και ομπρέλες, και κάθισε σε ένα παγκάκι στο γρασίδι δίπλα στην προκυμαία, τρώγοντας σουβλάκια και πίνοντας ρετσίνα…
Σε ό,τι αφορά τους πρωταγωνιστές, στον δεύτερο αυτό τόμο, η δράση μοιράζεται κυρίως ανάμεσα στις δύο Ρωσίδες των Πρώτων Εκατό, Μάγια και Νάντια, οι οποίες προσπαθούν με όλες τους τις δυνάμεις να μην επαναληφθεί η πανωλεθρία του ’61, αλλά αυτή τη φορά η επανάσταση να είναι όχι μόνο επιτυχής, αλλά και μακρόχρονη. Στον αντίποδα βρίσκεται η πιο σκληροπυρηνική Αν, που πάντα ήταν της άποψης πως η γεωποίηση αλλοτριώνει και καταστρέφει τον Άρη. Οι νεότεροι, γηγενείς χαρακτήρες των Νιργκάλ, Κασέι και Τζάκι παίζουν έναν ελαφρώς δευτερεύοντα ρόλο, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν έχει ο καθένας τη δική του προσωπική ατζέντα. Ένας έτσι κι αλλιώς ιδιαίτερος, εκκεντρικός χαρακτήρας, αυτός του Σαξ, επιστρέφει δριμύτερος μετά τα δεινά που πέρασε στον πρώτο τόμο του Πράσινου Άρη, παίρνοντας άξια τη θέση του από μηχανής θεού, ως μια πραγματικά ασύλληπτη ιδιοφυΐα.
Οι νέοι, σκέφτηκε η Μάγια. Το φυσικό εκλογικό σώμα της επανάστασης.
Αυτό που απόλαυσα περισσότερο από όλα στον δεύτερο τόμο του Πράσινου Άρη ήταν το ιντερλούδιο στην αρχή του 8ου μέρους. Πρόκειται, πέρα από κάθε αμφιβολία, για την καλύτερη ανάλυση που έχω διαβάσει ποτέ μου αναφορικά με τις διαφορές ανάμεσα στις θετικές και τις ανθρωπιστικές επιστήμες, ειδικότερα αυτές της φυσικής και της ψυχολογίας.
Α, εντάξει. Διαφωνούμε. Εν πάση περιπτώσει, η δουλειά του επιστήμονα είναι να εξερευνά τα πάντα. Όποιες κι αν είναι οι δυσκολίες! Να είναι ανοιχτόμυαλος, να παραδέχεται την αμφισημία.
Απόλαυσα λίγο παραπάνω από ό,τι τα προηγούμενα βιβλία της σειράς τον Β’ τόμο του Πράσινου Άρη. Δεν παύει να είναι ένα απαιτητικό βιβλίο, γεμάτο δυσνόητους ορισμούς και επιστημονική ορολογία, αλλά τουλάχιστον οι τελευταίες αυτές σελίδες είχαν αρκετή δράση ως αποτέλεσμα των προσπαθειών εκμετάλλευσης του πλούτου του Άρη, διαλόγους που επέτρεπαν να κατανοήσει ο αναγνώστης καλύτερα την ψυχοσύνθεση των εποίκων –οι οποίοι δεν θα έπρεπε πια να θεωρούνται γήινοι άνθρωποι–, αλλά και ένα κάποιο τέλος σε μια σειρά ενεργειών που ξεκίνησαν με τον Κόκκινο Άρη, περίπου έναν αιώνα πριν από τη δεύτερη επανάσταση.
Περίληψη: Η κλασική πολυβραβευμένη τριλογία που εξιστορεί τον αποικισμό του Άρη συνεχίζεται με ένα συναρπαστικό και διαχρονικό μυθιστόρημα που βάζει τους αποίκους ενάντια στον μεγαλύτερο εχθρό τους: τον εαυτό τους.
Πέρασε σχεδόν μια γενιά από τότε που προσεδαφίστηκαν στον Άρη οι πρώτοι πιονέροι, και η μεταμόρφωσή του σε έναν γεώμορφο πλανήτη συνεχίζεται. Όμως δεν θέλουν όλοι να ολοκληρωθεί αυτό το σχέδιο. Στις μεθόδους τους αντιτίθενται εκείνοι που είναι αποφασισμένοι να διατηρήσουν την άγρια, άγονη ομορφιά του πλανήτη-πατρίδα τους. Έχοντας στην ηγεσία την πρώτη γενιά παιδιών που γεννήθηκαν στον Άρη, δεν αργούν να έρθουν στο πλευρό των ανταρτών μερικοί από τους αρχικούς αποίκους. Σ’ αυτόν τον μεγαλοπρεπή καμβά, πάθη, συνεργασίες και αντιζηλίες ξεσπούν σε μια ιστορία φαντασμαγορική όσο και ο ίδιος ο πλανήτης.
Στοιχεία Βιβλίου
Τίτλος: Πράσινος Άρης (Β’ τόμος)
Συγγραφέας: Kim Stanley Robinson
Μετάφραση: Χριστόδουλος Λιθαρής
Εκδόσεις: Φανταστικός Κόσμος
Σελίδες: 424
ISBN: 9786185194437
Ημ. Έκδοσης: 11/05/2020
Υποστηρίξτε το blog μας με μία δωρεά, πατώντας εδώ
