Ιδιαίτερη για μένα η ιστορία πίσω από αυτή την ιστορία… Πώς γράφτηκε η Δεύτερη Πόρτα (Μαύρο II) ήταν πραγματικά μια δεύτερη πόρτα για μένα. Συναισθηματικό καταφύγιο κατά την περίοδο του εγκλεισμού… Τότε που μάθαινα τις άγνωστες λέξεις Covid-19, εγκλεισμός, κρούσματα και ερχόμουν σε μετωπική σύγκρουση με άγνωστα μέχρι τότε επίπεδα φόβου και ανασφάλειας. Τότε που έμαθα να κρατάω δύο μέτρα απόσταση από κάθε άνθρωπο που περνούσε από δίπλα μου.
Γράφει η Στάλω Φωτιάδου
Ξεκίνησα να γράφω την ιστορία τον Φεβρουάριο του 2020 και, όπως γίνεται πάντα, δεν γνώριζα πού θα με βγάλει η νέα συγγραφική διαδρομή, ούτε τι χρώμα θα είχε. Στο μυαλό μου υπήρχαν σκόρπιες σκηνές που περιστρέφονταν γύρω από τον κεντρικό ήρωα, τον Ορφέα. Γνώριζα ελάχιστα και ήξερα ότι τα υπόλοιπα θα τα έβρισκα στην πορεία… Κι όπως γνώριζα τους ήρωες και τις ιστορίες τους, άλλαξε πορεία η γη και μπήκαμε σε άλλη τροχιά. Εκεί όπου απαγορεύτηκε η φυσική επαφή και όλα όσα μας έδιναν ζωή. Οι αγκαλιές, τα φιλιά, το χάδι… Η ίδια η ανάσα μας ήταν πλέον επικίνδυνη. Βέβαια, γράφω σε χρόνο αόριστο ενώ στην ουσία, τίποτα από όλα δεν έχει αλλάξει. Εμείς, έχουμε μάθει να ζούμε έτσι μα τότε, αυτό, δεν το γνωρίζαμε. Περιμέναμε να περάσει το δύσκολο και να επανέλθουμε στην κανονικότητα… Έτσι μας έλεγαν, «θα επιστρέψουμε στην κανονικότητα» μα τώρα ξέρω ότι αυτό δεν έγινε ποτέ γιατί όπως άλλαξε η εποχή, άλλαξε και η κανονικότητά μας.
Κι όμως… Αυτή η δυνατή εμπειρία, η απομόνωση, η ανασφάλεια, ο φόβος για όλα όσα ζούσαμε και περισσότερο για το τι μας περίμενε, καθόρισαν την πλοκή της ιστορίας. Αναπόφευκτα, τα συναισθήματά μου επηρέασαν τους ήρωες και ο ιός εισχώρησε μέσα στην ιστορία. Μια φράση που διάβασα μέσα σε όλο αυτό τον βομβαρδισμό αρνητικών ειδήσεων και στο τσουνάμι της κινδυνολογίας ήταν η εξής: Ήμασταν ευτυχισμένοι και δεν το ξέραμε… Πόσο πολύ ένιωσα την αλήθεια που έκρυβε! Ακόμα και τώρα, τρία χρόνια μετά, νιώθω πως κλείνει μέσα της όλα μου τα συναισθήματα. Ήμασταν ευτυχισμένοι και δεν το ξέραμε λοιπόν κι η ιστορία απέκτησε μορφή στον τρόπο εξέλιξης. Ήθελα να μεταφέρω στον αναγνώστη την δυναμική της φράσης και να εκτονώσω παράλληλα κι εγώ η ίδια, την φόρτιση των συναισθημάτων που μου προκάλεσε και ακόμα μου προκαλεί.
Έτσι, η ιστορία αρχίζει τον Σεπτέμβριο του 2019 και η πλοκή εξελίσσεται χωρισμένη σε ενότητες περιγράφοντας τι γίνεται στις ζωές των ηρώων κάθε μήνα μέχρι και τον Δεκέμβριο. Στόχος του Ορφέα είναι μέχρι το τέλος της χρονιάς να αποκαλύψει στα παιδιά του κάθε μυστικό που του βαραίνει την ψυχή. Θέλει να υποδεχτεί το 2020 με καθαρή και φωτεινή ψυχή γιατί η νέα αυτή χρονιά θα καθορίσει το νέο ξεκίνημα της ζωής του. Τον ίδιο στόχο έχουν και οι άλλοι ήρωες, έχοντας την ανάγκη να αποχαιρετίσουν τη χρονιά που φεύγει κλείνοντας κύκλους σε προσωπικά τους θέματα. Με στόχο να ξεφορτωθούν τα σκοτάδια που τους εμπόδιζαν να προχωρήσουν. Και, μπορεί αυτοί να πίστευαν ότι όσα τους ταλαιπωρούσαν ήταν τα μεγαλύτερα προβλήματα της ζωής τους -και κατά κάποιο τρόπο, ήταν- εγώ όμως γνώριζα τι τους περίμενε με τη νέα χρονιά. Ήξερα ότι όσο σοβαρά κι αν ήταν όσα περνούσαν, ήταν ευτυχισμένοι και δεν το ήξεραν…
Εγώ όμως, το ήξερα… Κι όταν υποδέχτηκαν το 2020 το κατάλαβαν και οι ίδιοι.
Συντροφιά μου στον εγκλεισμό οι ήρωες της Δεύτερης Πόρτας που την άνοιξα για τους ίδιους και με προσκάλεσαν να μπω για να ξεφύγω από τους δικούς μου φόβους. Με λίγα λόγια, περάσαμε όλοι μαζί τον εγκλεισμό. Μεγάλο μάθημα η πανδημία τόσο για μένα όσο και για αυτούς, όχι για όλους αλλά για τους περισσότερους. Η ιστορία ολοκληρώθηκε τον Νοέμβριο του 2020 και νιώθω ότι είναι η μοναδική από όσες έχω γράψει στην οποία συμμετείχα συνειδητά… Όσοι την έχετε διαβάσει θα έχετε δει ότι σε κάποια σημεία εκφράζω τα δικά μου συναισθήματα, υπενθυμίζοντας σε εσάς, ότι όσα προβλήματα κι αν είχαν οι ήρωες, δεν ήξεραν ότι ζούσαν το τέλος μιας εποχής που δεν θα επέστρεφε ποτέ πια.
Έτσι γράφτηκε η Δεύτερη Πόρτα και πήρε χρώμα Μαύρο… Και παρόλο που κυκλοφόρησε το 2022 και μπορούσα να αλλάξω τον επίλογο που γράφτηκε το Νοέμβριο του 2020, δεν το έκανα. Είχα την ανάγκη να αφήσω τον αυθεντικό παλμό να χτυπάει μέσα από κάθε μου συναίσθημα για την ανασφάλεια του τι μας περιμένει μετά… Να νιώσει κάθε μου αγωνία ο αναγνώστης που θα το διαβάζει στο μέλλον. Κι ενώ εγώ θα έχω γράψει μόνο το τέλος της ιστορίας του Ορφέα, εκείνος να γνωρίζει το τέλος της ιστορίας που έγραψε τέλος στην εποχή που ήμασταν ευτυχισμένοι και δεν το ξέραμε…
