Το κέλυφος. Η αρχαία πληγή. Το πρώτο βιβλίο της σειράς που έχει γράψει ο συγγραφέας, κάτι ανάμεσα σε αστυνομικό και θρίλερ, αγαπημένο είδος που πετυχαίνω πολύ σπάνια.
Προσωπική άποψη: Βίκυ Ζηλιασκοπούλου
Το συγκεκριμένο βιβλίο δεν έχει πρωταγωνιστή, η πλοκή δεν κυλά με βάση τις κινήσεις ενός μόνο ατόμου. Οι εμπλεκόμενοι είναι πολλοί, σε κάθε κεφάλαιο ο συγγραφέας μας διηγείται σε τρίτο πρόσωπο τις κινήσεις άλλου ατόμου και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να βλέπουμε όλες τις απόψεις. Και με αυτό εννοώ ότι εξηγείται και η άποψη των κακών της ιστορίας, μαθαίνουμε τους λόγους για τους οποίους ενεργούν όπως περιγράφεται. Αν με ρωτάτε: όχι, δεν τους συγχωρώ για ό,τι κάνουνε, κανέναν από αυτούς. Μάλιστα υπάρχουν χαρακτήρες που θα μου μείνουν αξέχαστοι, ένας εξ αυτών διεκδικεί και τον τίτλο του πιο μισητού λογοτεχνικού χαρακτήρα.
Η εξέλιξη είναι πολύ γρήγορη και η πλοκή εξαιρετική, οι σελίδες έφυγαν χωρίς να το καταλάβω. Είναι από τα μυθιστορήματα που δεν συναντάμε συχνά. Μιλά για συνωμοσίες, για άτομα πανίσχυρα που πειραματίζονται πάνω σε ανθρώπινα σώματα, εξουσιάζουν τη ζωή ή τον θάνατό τους θεωρώντας πως έχουν αυτό το δικαίωμα, ενώ οι “καλοί” βρίσκονται χιλιόμετρα μακριά από το να καταλάβουν τι συμβαίνει. Είχα μόνιμα μια αγωνία για το τι θα συμβεί στη συνέχεια και ποιος από τους πρωταγωνιστές θα επιβιώσει, επειδή φυσικά και δεν επιβιώνουν όλοι τους, ενώ διάβαζα με ιδιαίτερη ευχαρίστηση τα όσα αφορούσαν το παρελθόν.
Σουρούπωνε και τα χρώματα της δύσης καταβροχθίζονταν το ένα μετά το άλλο από τη χρωματοφάγο νύχτα που γρήγορα ερχόταν, σύντομα μονάχα το μαύρο το αγαπημένο της παιδί θα έμενε για να παίξει όσο λαχταρούσε η ψυχή του ξένοιαστο και ελεύθερο από τα πειράγματα των αναιδέστατων και ζωηρών χρωμάτων της μέρας που ανήμπορη αργοπέθαινε.
Ο λόγος του συγγραφέα είναι άλλες φορές βίαιος και άλλες σχεδόν ποιητικός. Σίγουρα έχει ικανότητα στις ζωντανές περιγραφές, τόσο η εμφάνιση των πρωταγωνιστών (όπου αυτή παίζει ρόλο) όσο και των τοπίων δημιουργούν στο μυαλό αβίαστα έντονες εικόνες.
Ας πω λίγο περισσότερα πράγματα εδώ. Το βιβλίο είναι λίγο βίαιο, φαίνεται ακόμα και από το εξώφυλλο, και αυτό σημαίνει ότι έχει κάποιες περιγραφές από σκηνές εγκλημάτων αρκετά σκληρές. Επίσης, υπάρχουν κάποιες (λίγες δυστυχώς) μεταφυσικές σκηνές που τις περιγράφει τόσο απλά αλλά ταυτόχρονα τόσο αληθινά, που στο τέλος νιώθεις παγωμένες ανάσες στην πλάτη σου. Και κάπου εδώ έρχεται η ικανότητα του συγγραφέα να δίνει παραστατικές περιγραφές: χωρίς πολλά λόγια στήνει στο χαρτί μια τέλεια απεικόνιση της σκηνής του εγκλήματος, αλλά ταυτόχρονα, με αυτά που υπονοεί, αφήνει τόσο πολλά στη φαντασία του κάθε αναγνώστη, που καταλήγεις να φαντάζεσαι πολύ χειρότερα σκηνικά από αυτά που διαβάζεις. Τουλάχιστον έτσι ένιωσα εγώ σε δύο περιπτώσεις μέσα στο βιβλίο, έφτιαξα πολύ άσχημες και βίαιες εικόνες στο μυαλό μου, από αυτές προήλθε η αηδία που νιώθω προς έναν από τους “κακούς”.
“Υπάρχουν αυτά που έπραξες, υπάρχουν όμως και αυτά που θα πράξεις. Τα έργα του χθες αν και θα γεννήσουν μέρες σκότους δεν μπορούν να γίνουν τροχοπέδη για τα έργα του αύριο, όμως δεν αρκεί πια να σταματήσεις να κάνεις το κακό θα πρέπει τώρα να το πολεμήσεις, δεν μπορείς απλά να γυρίσεις την πλάτη σου και να τρέξεις μακριά διότι η ασχήμια των έργων σου είναι πια μέσα σου. Πώς περιμένεις να ξεφύγεις από αυτό που κουβαλάς; Από αυτό που είσαι;”
Δεν έχω καταλάβει αν η κατά τόπους έλλειψη σημείων στίξεως (κυρίως κομμάτων) είναι ηθελημένη ή αν ξέφυγε στην επιμέλεια, πάντως στα σημεία που την πρόσεξα κάνει τη ροή πιο γρήγορη, σαν να ακούς κάποιον παρανοϊκό να σου μιλά χωρίς να σταματά για να πάρει ανάσα. Δεν κυριαρχεί σε όλο το κείμενο, ήταν όμως αισθητή σε κάποια σημεία έντονης δράσης και από τη στιγμή που τη συνήθισα μου άρεσε.
Τα πτωματοφάγα αρπακτικά απομακρύνθηκαν ενοχλημένα μόλις εκείνος πλησίασε, μονάχα ένα σκυλί συνέχισε να τρέφεται λαίμαργα από τα ματωμένα απομεινάρια που σχημάτιζαν τον Σταυρό αγνοώντας την παρουσία του, ο άντρας σήκωσε μια μεγάλη πέτρα από κάτω και την πέταξε με δύναμη προς το μέρος του πετυχαίνοντάς το στα πλευρά, το σκυλί όρθωσε τρομαγμένο την αιματοβαμμένη του μουσούδα και γρυλίζοντας άγρια απομακρύνθηκε από τα φριχτά υπολείμματα. εκείνος προχώρησε και στάθηκε ακριβώς πάνω από τον Κόκκινο Σταυρό κλαίγοντας.
Το βιβλίο αποτελεί το πρώτο μέρος μιας τριλογίας, αν και στο τέλος του κλείνει ολοκληρωμένα ένας κύκλος πλοκής. Σίγουρα θα διαβάσω και το δεύτερο που ήδη κυκλοφορεί (και λογικά και το τρίτο όταν με το καλό κυκλοφορήσει), εξάλλου μου άρεσε πάρα πολύ ο τρόπος που γράφει ο συγγραφέας. Είναι σύγχρονο, γρήγορο και πλήρως ικανοποιητικό, θα μπορούσε να γίνει ταινία πολύ εύκολα. Πιστεύω πως θα δούμε πολλά στο μέλλον από τον συγγραφέα, έχει τεράστια φαντασία και ικανότητες.
Περίληψη: Ούτε οι αστυνομικοί που ερευνούσαν την απαγωγή της Έλσας Γεωργίου αλλά ούτε και οι δημοσιογράφοι που κάλυπταν την υπόθεση με τα ρεπορτάζ τους θα μπορούσαν ποτέ να φανταστούν ότι εκείνη η ιστορία θα εξελισσόταν στον μεγαλύτερο εφιάλτη της καριέρας τους. Κανείς τους δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι μία φαινομενικά συνηθισμένη πράξη βίας έκρυβε μυστικά τα οποία σύντομα θα έφερναν όχι μόνον τις ζωές τους αλλά ολόκληρο τον κόσμο στο χείλος του ολέθρου.
Στοιχεία βιβλίου
Τίτλος: Το κέλυφος. Η αρχαία πληγή
Συγγραφέας: Έκτορας Δέλτα
Εκδόσεις: 24 Γράμματα
Σελίδες: 526
Ημερομηνία έκδοσης: 23/2/2022
ISBN: 978-618-2013-74-8
Επιμέλεια κειμένου: Ζωή Τσούρα
Υποστηρίξτε το blog μας με μία δωρεά, πατώντας εδώ
