“Το μονοπάτι για τα βάθη του βορρά“, ένα βιβλίο του Ρίτσαρντ Φλάναγκαν που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός και απευθύνεται σε ενηλίκους.
Προσωπική άποψη: Βίκυ Ζηλιασκοπούλου
Πρόκειται για ένα ιδανικό βιβλίο για όσους θέλουν να διαβάσουν μια ιστορία για τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο που να μην αναφέρεται στους Εβραίους και τους Γερμανούς. Επειδή, όσο εμείς στην Ευρώπη είχαμε τις θηριωδίες των Γερμανών (και των Βούλγαρων εδώ στη Θράκη), ο πόλεμος μαινόταν παγκοσμίως και υπήρχαν και άλλοι λαοί που διέπραξαν εγκλήματα πολέμου. Στο βιβλίο το κύριο θέμα είναι ένα στρατόπεδο αιχμαλώτων, Αυστραλών κυρίως, οι οποίοι βρίσκονται υπό τις διαταγές και την εποπτεία του ιαπωνικού στρατού. Ο Αυτοκράτορας της Ιαπωνίας αποφάσισε ότι πρέπει να κατασκευαστεί μια σιδηροδρομική γραμμή που θα περνάει μέσα από τη ζούγκλα της Ταϊλάνδης, για να εξοικονομήσει χρόνο κατά τη μεταφορά στρατευμάτων και προμηθειών. Και αφού είναι θέλημα του Αυτοκράτορα, οι Ιάπωνες αξιωματικοί είναι αποφασισμένοι να το πραγματοποιήσουν. Ο βασικός πρωταγωνιστής του βιβλίου είναι ο Ντορίγκο, χειρουργός στο επάγγελμα και αξιωματικός κατά τη διάρκεια του πολέμου, ο οποίος βρίσκεται επικεφαλής περίπου χιλίων ανδρών που εξαναγκάζονται να εργαστούν στην κατασκευή της γραμμής.
Πριν από τον πόλεμο, τόσο οι Άγγλοι όσο και οι Αμερικάνοι είχαν διερευνήσει την ιδέα ενός τέτοιου σιδηροδρόμου και την είχαν κηρύξει αδύνατη. Η Ιαπωνική Ανωτάτη Διοίκηση διέταξε να κατασκευαστεί στον συντομότερο δυνατό χρόνο. Η ευχαρίστηση του Νακαμούρα με τον μικρό αλλά σημαντικό ρόλο του σ’ αυτή την ιστορική αποστολή, η περηφάνια του για τη σύνδεση της ζωής του με το εθνικό και αυτοκρατορικό πεπρωμένο ήταν απέραντη.
Οι περιγραφές της ζωής κατά την αιχμαλωσία είναι εξαιρετικές. Το συγκεκριμένο μέρος του βιβλίου έχει πάρα πολύ έντονες εικόνες, η ζέστη είναι ασφυκτική όλη την ώρα, η υγρασία αποπνικτική, η πείνα συνεχόμενη και βάρβαρη. Όλα αυτά μαζί εξασθενούν τον οργανισμό των αντρών, οι αρρώστιες τους ταλαιπωρούν και σε συνδυασμό με τα εξαντλητικά ωράρια εργασίας τους σκοτώνουν. Αν δεν προλάβουν να τους σκοτώσουν οι Ιάπωνες πρώτοι… Ένιωσα το στομάχι μου να σφίγγεται από άγχος σε μια πολύ έντονη σκηνή, όπου ο Φλάναγκαν μας περιγράφει βήμα βήμα την προσπάθεια του Ντορίγκο να σώσει τη ζωή ενός από τους αιχμαλώτους χειρουργώντας τον στη μέση της ζούγκλας με ελάχιστα μέσα στη διάθεσή του. Σίγουρα είναι μια σκηνή που πολλοί (Σκανδιναβοί κυρίως) συγγραφείς αστυνομικής λογοτεχνίας θα ζήλευαν. Μπράβο στον συγγραφέα, έχει καταπληκτικό τρόπο να σου δημιουργεί στο μυαλό τις εικόνες που θέλει.
Ο νεαρούλης εξαφανίστηκε στο βάθος του μαγαζιού και ξαναγύρισε από τη μεριά της εισόδου μ’ ένα μικρόσωμο, ηλικιωμένο άνδρα, που το μαραγκιασμένο του σώμα διατηρούσε άθικτη την ήρεμη αποφασιστικότητα του χτίστη που υπήρξε στα νιάτα του. Τα μαλλιά του ήταν ασημένια και το δέρμα του είχε το χρώμα ενός λεκέ που κάποιος προσπάθησε να καθαρίσει, αλλά απέτυχε. Στα σκούρα μάτια του υπήρχε ένα υγρό κενό. Μύριζε καπνό και γλυκάνισο.
Να πω και για την υπόλοιπη ιστορία λίγα πράγματα, γιατί το συγκεκριμένο τμήμα που μιλά για την αιχμαλωσία και την κατασκευή του σιδηρόδρομου είναι στην πραγματικότητα περίπου το ένα τέταρτο του βιβλίου και βρίσκεται κάπου στη μέση του. Ξεκινά με τη ζωή του Ντορίγκο πριν την αιχμαλωσία, με εμβόλιμα αρκετά στοιχεία από τα χρόνια που έχει αποστρατευτεί και είναι αρκετά μεγάλος σε ηλικία, έχει αρκετές μεταφορές στον χρόνο και δεν είναι ιδιαίτερα γραμμική η αφήγηση. Μετά την αιχμαλωσία, ο συγγραφέας μας περιγράφει την πορεία της ζωής πολλών από τους άντρες που συναντήσαμε στο στρατόπεδο των αιχμαλώτων και εμβαθύνει περισσότερο στη ζωή του πρωταγωνιστή του. Αυτά τα δύο τμήματα δεν μπορούν να συγκριθούν με το μεσαίο τμήμα.
Είναι μια καλογραμμένη ιστορία που καλύπτει όλα τα κενά της ζωής των πρωταγωνιστών, αλλά δεν έχει ένταση και μοναδικότητα, είναι η εξιστόρηση ανθρώπινων ζωών που επηρεάστηκαν ανεπανόρθωτα και τελεσίδικα από τον πόλεμο, και ταυτόχρονα κατά ένα μέρος είναι και μια ιστορία αγάπης.
Περίληψη: Αύγουστος 1943. Ο Αυστραλός χειρουργός Ντορίγκο Έβανς νιώθει να τον στοιχειώνει ακόμη, ύστερα από δύο χρόνια, η παθιασμένη σχέση του με τη γυναίκα του θείου του. Η ζωή του σε ένα ιαπωνικό στρατόπεδο αιχμαλώτων πολέμου, στον Σιδηρόδρομο του Θανάτου, που συνδέει την Ταϊλάνδη με τη Βιρμανία δεν είναι παρά ένας καθημερινός αγώνας να προστατεύσει τους άντρες του από τους ξυλοδαρμούς, την πείνα και τη χολέρα. Μέχρι την ημέρα που λαμβάνει ένα γράμμα που θα τον αλλάξει για πάντα.
Ένα αριστουργηματικό μυθιστόρημα για τις πολλές όψεις του καλού και του κακού, της αγάπης και του θανάτου, καθώς ένας άνθρωπος επιβιώνει και ωριμάζει, μόνο και μόνο για να ανακαλύψει όλα όσα έχει χάσει.
Στοιχεία του βιβλίου
Τίτλος: Το μονοπάτι για τα βάθη του βορρά (The Narrow Road to the Deep North)
Συγγραφέας: Ρίτσαρντ Φλάναγκαν (Richard Flanagan)
Μετάφραση: Γιώργος Μπλάνας
Εκδοτικός: Ψυχογιός
Σελίδες: 488
Έκδοση: 22/10/2015
ISBN: 978-618-01-1244-3
Επιμέλεια κειμένου: Ζωή Τσούρα
Δημιουργία κεντρικής εικόνας: Νεκταρία Βαρσαμή-Πουλτσίδη
Υποστηρίξτε το blog μας με μία δωρεά, πατώντας εδώ
