Πέρασα την Δεύτερη Πόρτα και περπάτησα μαζί με τους ήρωες, στο έντονο Μαύρο που αποτυπώνει η Στάλω Φωτιάδου. Βουτιά στο “Μαύρο” ακόμα μια φορά.
Προσωπική άποψη: Χαρά Δελλή
Η συνέχεια μας επιφυλάσσει ένα συγκινητικό κοινωνικό μυθιστόρημα για ένα ευαίσθητο θέμα. Ένα λυτρωτικό κι ανατρεπτικό ταξίδι. Μετά τον Άλκη, τα μυστικά του Ορφέα. Ολοζώντανη γραφή και πρωταγωνιστές, ρεαλιστική, καταιγιστική πλοκή, δυνατές σκηνές, χωρίς κοιλιές, επαναλήψεις ή εκπτώσεις. Σφιχτή συνοχή και συνέπεια, με πινελιές αισιοδοξίας κι ελπίδας. That’s θύελλα Στάλω…
Δύσκολο πράγμα οι σχέσεις, δύσκολος ο άνθρωπος που κουβαλάει τη μέρα και τη νύχτα στο μυαλό. Η ζωή όμως πάντα επιφυλάσσει εκπλήξεις. Άλλωστε, μετά τη νύχτα έρχεται η μέρα και το αντίθετο. Ποτέ δε χάνεται ο άνθρωπος, φτάνει να ξέρει να περπατά και στο σκοτάδι και στο φως.
Δεν κρύβεται για πάντα η αλήθεια. Χιλιάδες χρόνια και αιώνες να τη σκεπάσουν με τη μεγαλύτερη δεξιοτεχνία, η ίδια θέλει να βγει στο φως. Θα έλεγε κανείς πως κρύβεται για όσο η ίδια θέλει. Ή μήπως για όσο πρέπει;
Ένα άρτιο ψυχογράφημα χαρακτήρων. Διεισδύεις στις ψυχές των ηρώων, στις σκέψεις, στα συναισθήματά τους. Ταυτίζεσαι και εξοργίζεσαι. Μέχρι ν’ αναπνέεις σαν εκείνους.
Ορφέας, Χλόη, Μάνος, Αγάπη, Άγγελος… Μπορεί η οικογενειακή αγάπη να κερδίσει κάθε δύσκολο εμπόδιο; Ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα υπόθεση, συναισθηματικά φορτισμένη. Η Στάλω Φωτιάδου -όπως πάντα- δε φοβάται να αναμετρηθεί με προσωπικούς δαίμονες, να διεισδύσει στους χαρακτήρες της, στα λάθη και τα μυστικά τους, στις αδυναμίες τους κι όλα τα κρυμμένα συναισθήματά τους. Γεγονότα που τους έχουν καθορίσει υφαίνουν ένα έντονο συναισθηματικό γαϊτανάκι, χωρίς προμελετημένο τέλος.
Κι όμως, ενώ εκείνο το βράδυ ο πατέρας του δεν μίλησε, ο Άγγελος έμαθε πολλά. Κατά λάθος κι επειδή έπρεπε. Εκεί που συνωμοτεί το σύμπαν; Εκεί! Ήταν ξύπνιος κι οι γονείς του κάθονταν έξω. Δεν μπορούσε να ακούσει τι έλεγαν, αλλά κάποια στιγμή έπεσε από τον ουρανό δωράκι με προσωπική υπογραφή. Στον Άγγελο, με αγάπη, Θεός.
«Πότε θα μιλήσεις στα παιδιά; Πες τους την αλήθεια, Ορφέα. Γιατί αφήνεις να πιστεύουν τα χειρότερα για τον πατέρα τους;»
«Επειδή, προτιμώ να πιστεύουν τα χειρότερα, παρά να μάθουν τέτοια αλήθεια. Ακούς;»
Στην πορεία της ζωής μας διαφαίνονται όσα ζήσαμε, απ’ όσα επιβιώσαμε, οι πληγές που μας άφησαν, γροθιά στο στομάχι. Η διερεύνηση της βίας συνεχίζεται, παρακολουθώντας την ιστορία της οικογένειας του Ορφέα και της Χλόης, και μας προκαλεί να θέσουμε στους ίδιους μας τους εαυτούς ένα αμείλικτο ερώτημα…
Οι δικές σου μνήμες από τι χρώματα έχουν φτιαχτεί; Αντέχεις τη βόλτα στις γκρίζες ζώνες του νου σου; Ή βολεύεσαι λιποτάκτης σε μια παγιδευμένη μοναξιά, λύπη και φόβο; Ένα σταυροδρόµι όπου το παρελθόν παγιδεύτηκε σε ένα αιώνιο παρόν.
Να πάει πού; Ποιος δρόμος ανοίγει να τον περπατήσεις όταν το παιδί σου πετάει σε άλλους κόσμους;
Σεπτέμβριος 2019. Η πλοκή εξελίσσεται χωρισμένη σε ενότητες πάνω στις ζωές των ηρώων. Στόχος του Ορφέα είναι ως το τέλος της χρονιάς να αποκαλύψει στα παιδιά του κάθε μυστικό που του βαραίνει την ψυχή. Τον ίδιο στόχο να ξεφορτωθούν τα σκοτάδια που τους εμπόδιζαν να προχωρήσουν έχουν κι οι υπόλοιποι ήρωες, κλείνοντας κύκλους σε προσωπικά τους θέματα. Όσο σοβαρά κι αν ήταν όσα περνούσαν, ήταν ευτυχισμένοι και δεν το ήξεραν… Το τέλος μιας εποχής που δεν θα επέστρεφε ποτέ πια.
Πώς πας παρακάτω στην ιστορία; Πώς δίνεις τέλος, όταν πονάς ξανά και ξανά; Πώς κλείνει την πόρτα και καις το κλειδί στη φωτιά της λήθης; Μπορείς να περάσεις όλη την υπόλοιπη ζωή σου χωρίς να μιλήσεις; Πάρε τον μίτο να βρεις την έξοδο.
Ορφέας Δαρράς και Χλόη. Η Χλόη του. Φύγε. Έλα. Πέφτω! Βοήθεια! Καμπή αντιστάσεων και παράδοση στην αδυναμία χειρισμού. Όχι επανάσταση αγάπης. Επιβίωση.
Δεν είχε δικαίωμα να τραβήξει τις δικές της γραμμές για να προστατέψει τον εαυτό της, έπρεπε να περπατήσει επάνω στις δικές του να τον προστατέψει από τις ανασφάλειες που είχε. Ο ευαίσθητός του ψυχισμός δεν σήκωνε πειράματα. Έπρεπε να μπει πίσω στη θέση της προσαρμόζοντας τη ζωή της ανάλογα με τις δικές του διαθέσεις, ό, τι δηλαδή έκανε πάντα.
Από τη μία, ο φθινοπωρινός ουρανός που φορτώνει για καταιγίδα. Ανθρακί, μολυβί, όχι γκρίζος. Που σε σκεπάζει επιβλητικός κι όλο περιμένεις την καταιγίδα που δεν ξεσπάει ποτέ. Που εκπέμπει δέος, φόβο, σεβασμό, θλίψη και μια απρόσμενη γαλήνη. Στιγματισμένος ανεξίτηλα από παιδικά βιώματα, δεν μπορεί να ξεφύγει απ’ το παρελθόν και βασανίζει ό, τι αγαπά. Χαμένος στον δικό του λαβύρινθο, στο σκοτάδι, την μοναξιά και τον φόβο του.
Κι από την άλλη, οι ευαισθησίες του βράχου του, του ισορροπιστή του, της Χλόης του. Η απώλεια του εαυτού της για κάθε δυνατή προσπάθεια βοήθειας εύρεσης του δικού του. Πόσο δικαιολογείται η κόλαση;
Κανείς δεν μπορούσε να σπάσει τους κωδικούς και να μπει στην επικίνδυνη ζώνη της σχέσης τους. Κι εκείνος να αφήνεται στον παράδεισό της παλεύοντας με τη δική του κόλαση.
…
Μέσα από το κορμί της λαχταρούσε να πάρει πίσω όλη του τη δύναμη, να εξουσιάσει ξανά το σύμπαν της σχέσης τους λεηλατώντας το κορμί που τον άναβε σαν κουρσάρος.
…
Ποτέ. Η πιο δυνατή κι επικίνδυνη υπόσχεση. Ποτέ! Μέσα σε ελάχιστες μέρες χώρισαν, έσμιξαν, χάθηκαν, βρέθηκαν. Και ήταν μαζί.
Μια σχέση τόσο δυνατή, τόσο εξαρτημένη. Απολογίες, απομονώσεις, εξορίες και λαβύρινθοι, παγιδευμένες μοναξιές. Λιποταξία. Σκοτάδι και μελανή οργή που δεν ορίζεται. Γκρίζα ζώνη μυαλού κι ένα πλήθος εαυτών σε αναμονή. Ποια διάθεση θα σε περιμένει στο τέλος της επικίνδυνης τραμπάλας αντιφατικών αντιδράσεων;
Μνήμες και κραυγές, σπαραγμός και απόγνωση, θυμός και ντροπή, σοκ και μεταμέλεια, αγάπη και λύτρωση. Κι όλα αυτά σ’ ένα βιβλίο που δεν χορταίνεται.
Θα είναι η δεύτερη πόρτα μια ευκαιρία για κάθαρση;
Περίληψη: Κανείς δεν µπορούσε να µπει στην επικίνδυνη ζώνη της σχέσης τους. Ο Ορφέας βρέθηκε κοντά της κι αφέθηκε στον παράδεισό της παλεύοντας µε τη δική του κόλαση. Του χάιδευε τα µαλλιά όσο εκείνος έσερνε τα χείλη από τον µώλωπα στο στόµα της, λες και φίλαγε φωτιά. Με ευλαβική προσοχή, µην καεί.
«Σ’ αγαπάω, Ορφέα µου…»
Όπως την είχε αγκαλιά και τη φιλούσε, σταµάτησε. Ενοχές.
«Θέλω να µείνω µόνος».
Μετά την απολογία, η αποµόνωση. Να κρυφτεί από τη ζωή τους εξορίζοντας τον εαυτό του στους λαβύρινθους µιας παγιδευµένης µοναξιάς. Λιποτάκτης στο ίδιο του το σκοτάδι, έτρεµε να πατήσει την γκρίζα ζώνη του µυαλού του.
Λαβύρινθος φτιαγµένος από µοναξιά, λύπες και φόβο.
«Παγίδα είναι το πέρασµα µια µέρα θα χαθείς.
Πάρε τον µίτο να βρεις την έξοδο».
Αν λυγίσει στη δύναµη της αγάπης τους και υποκύψει, έδωσε όρκο στον εαυτό του να ψαλιδίσει τον µίτο µόλις τον αγγίξει.
Το σταυροδρόµι όπου το παρελθόν παγιδεύτηκε σε ένα αιώνιο παρόν. Οι δικές σου µνήµες από τι χρώµατα έχουν φτιαχτεί; Κρατάς µίτο ή ψαλίδι; Και τι κρύβεις πίσω από τη δική σου Δεύτερη Πόρτα;
Ένα κοινωνικό μυθιστόρημα που θέτει στον αναγνώστη το αμείλικτο ερώτημα: Οι δικές σου μνήμες από τι χρώματα έχουν φτιαχτεί;
Στοιχεία βιβλίου
Τίτλος: Δεύτερη Πόρτα (Μαύρο II)
Συγγραφέας: Στάλω Φωτιάδου
Εκδόσεις: Πηγή
ISBN: 978-960-626-518-1
Σελίδες: 398
Ημερομηνία έκδοσης: Απρίλιος 2022
Υποστηρίξτε το blog μας με μία δωρεά, πατώντας εδώ
