Σήμερα στους Θεματοφύλακες Λόγω Τεχνών, φιλοξενούμε τον Γιάννη Ζαραμπούκα, με αφορμή την κυκλοφορία της δεύτερης ποιητικής του συλλογής «Οι άνθρωποι στις κορνίζες» από τις Εκδόσεις Συρτάρι.
Συνέντευξη
Ρωτάει η Αγγελίνα Παπαθανασίου
Καλησπέρα, κύριε Ζαραμπούκα. Ευχαριστούμε πολύ για τη συνέντευξη που μας παραχωρείτε. Ποιητής, διαχειριστής της ομάδας Vivlia4U, συντονιστής της λέσχης ανάγνωσης τou βιβλιοπωλείου Άνεμος, αρθρογράφος. Πότε ξεκίνησε η σχέση σας με το βιβλίο; Τι είναι η ποίηση για σας;
Γ.Ζ.: Ξεκίνησα να αγαπώ το βιβλίο και να διαβάζω συστηματικά από πολύ μικρή ηλικία. Συγκεκριμένα, στην ηλικία περίπου των 10 ετών, όταν ανακάλυψα τον μαγικό κόσμο της J. K. Rowling, το βιβλίο έγινε αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μου.
Όσον αφορά το τι είναι ποίηση, θεωρώ πως η ποίηση είναι πολυδιάστατη έννοια, η οποία δεν χωρά σε ένα συγκεκριμένο καλούπι, γι’ αυτό και είναι ιδιαίτερα δύσκολο να οριστεί. Για μένα ωστόσο, η ποίηση είναι καταφύγιο, στο οποίο τρυπώνω άλλοτε ως δημιουργός κι άλλοτε ως αναγνώστης!
Πριν λίγο καιρό κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Συρτάρι η δεύτερη ποιητική σας συλλογή, με τίτλο «Οι άνθρωποι στις κορνίζες». Σχεδόν όλοι δεν ζούμε κάτω από τα πρέπει που μας επιβάλλει η κοινωνία; Πόσο εύκολο είναι να ζήσουμε τελείως ελεύθεροι;
Γ.Ζ.: Από τη στιγμή που παίρνουμε την πρώτη μας ανάσα και μας φορούν τον ρόλο του παιδιού μιας οικογένειας, αρχίζουμε να υπακούμε στα “πρέπει” και τα “μη” που μας επιβάλλουν, ώστε να είμαστε το “καλό” παιδί, το “καμάρι” της οικογένειας που όλοι το αγαπούν.
Στη συνέχεια, αυτό συμβαίνει και στη σχολική κοινότητα και ύστερα στην κοινωνία, στην οποία θέλουμε να ενταχθούμε και να γίνουμε αποδεκτοί από το υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο. Δυστυχώς αυτό είναι κάτι που συνέβαινε, συμβαίνει και θα συνεχίσει να συμβαίνει. Αυτό που είναι σημαντικό να κατανοήσουμε είναι το γεγονός ότι θα πρέπει να μάθουμε πρώτα απ’ όλα να αγαπάμε και να σεβόμαστε εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας, να τον κατανοούμε και να τον αποδεχόμαστε. Να αφουγκραζόμαστε τις ανάγκες και τις επιθυμίες του και να μη φοβόμαστε να είμαστε αυτό που εμείς θέλουμε κι όχι αυτό που οι άλλοι θέλουν για εμάς. Σίγουρα, για να ανήκουμε σε ένα κοινωνικό σύνολο θα πρέπει να κάνουμε κάποιες υποχωρήσεις, όμως αυτές δεν θα πρέπει να μας αλλοτριώνουν. Δεν ξέρω αν είναι δυνατόν να ζήσουμε τελείως ελεύθεροι, ωστόσο μπορούμε να ζήσουμε με αρκετές προσωπικές ελευθερίες όταν πάψουμε να σκεφτόμαστε τι γνώμη θα σχηματίσει ο περίγυρός μας για τον τρόπο ζωής μας. Όταν οι επιλογές μας πηγάζουν από τις προσωπικές μας επιθυμίες.
Διαβάστε την άποψή μας για το βιβλίο: Οι άνθρωποι στις κορνίζες
Έχετε προγραμματίσει στη Λάρισα ή αλλού κάποια παρουσίαση του βιβλίου σας;
Γ.Ζ.: Αυτή την περίοδο συζητάμε με τον εκδοτικό ώστε μέσα στο φθινόπωρο να πραγματοποιηθεί μία παρουσίαση της ποιητικής μου συλλογής στην Αθήνα, στον χώρο των Eκδόσεων Συρτάρι. Θα χαρώ πολύ να σας δω!
Εκτός από την ποίηση, υπάρχει κάποιο άλλο λογοτεχνικό είδος με το οποίο θα θέλατε στο μέλλον να ασχοληθείτε;
Γ.Ζ.: Θα ήθελα να πειραματιστώ δοκιμάζοντας διάφορες κειμενικές φόρμες. Το μυθιστόρημα, να σας πω την αλήθεια, με τρομάζει, όμως σίγουρα θα το δοκίμαζα και αυτό από περιέργεια!
Είστε λάτρης του βιβλίου, διαβάζετε ασταμάτητα, γράφετε την άποψή σας για βιβλία που διαβάζετε, συντονίζετε λέσχη ανάγνωσης και διαχειρίζεστε την ομάδα VivliaU4. Με την εμπειρία σας στον χώρο του βιβλίου, μπορείτε να μου εξηγήσετε πώς γίνεται στη χώρα μας να έχουμε περισσότερους συγγραφείς από αναγνώστες; Σας ενοχλεί η ευκολία με την οποία κάποιος αυτοαποκαλείται συγγραφέας ή ποιητής;
Γ.Ζ.: Πρώτα από όλα, θα ήθελα να αναφέρω ότι είναι ευχάριστο το γεγονός ότι υπάρχει η δυνατότητα τόσο πολύς κόσμος να εκφράσει τις σκέψεις και τους προβληματισμούς του, να δημιουργήσει, να παραγάγει ένα συγγραφικό έργο. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Το να έχεις το βήμα να εκφραστείς. Από εκεί και πέρα, υπάρχουν κάποιες λογοτεχνικές αρετές από τις οποίες θα πρέπει να διέπεται ένα έργο ώστε να αποκτά και λογοτεχνική αξία. Θεωρώ ότι όλα ξεκινούν και τελειώνουν στην αναγνωστική παιδεία και κουλτούρα, οι οποίες δυστυχώς δεν καλλιεργούνται στη χώρα μας ούτε στο οικογενειακό, αλλά ούτε και στο σχολικό περιβάλλον. Εκεί νομίζω πως εντοπίζεται η αρχή και το τέλος του προβλήματος αυτού.
Όχι, δεν με ενοχλεί ιδιαίτερα το να αυτοανακηρύσσεται κανείς συγγραφέας ή ποιητής. Θεωρώ πως ο χρόνος είναι ο τελικός κριτής, αυτός που θα ξεχωρίσει την ήρα από το στάρι.
Κατά τη διάρκεια της πανδημίας, σύμφωνα με έρευνες, οι Έλληνες ήρθαν πιο κοντά στο βιβλίο. Είστε αισιόδοξος για το μέλλον του βιβλίου στη χώρα μας;
Γ.Ζ.: Όχι, δεν είμαι ιδιαίτερα αισιόδοξος. Άλλωστε όσοι στράφηκαν στο βιβλίο την περίοδο της πανδημίας, δεν ήταν από πραγματική αγάπη γι’ αυτό. Ήταν μία προσωρινή στροφή, μία λύση ανάγκης για να δραπετεύσουν από την ασφυκτική καθημερινότητά τους.
Υπάρχουν σκέψεις για νέο βιβλίο ή είναι πολύ νωρίς ακόμη;
Γ.Ζ.: Πότε δεν είναι ούτε πολύ νωρίς αλλά ούτε και πολύ αργά για να σκεφτεί κανείς το επόμενο συγγραφικό του βήμα. Ιδέες υπάρχουν και θα υπάρχουν πάντα. Το μόνο που ελπίζω είναι να βρεθούν και οι κατάλληλες συνθήκες, ώστε αυτές οι ιδέες να αποκτήσουν σάρκα και οστά.
Σας ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας. Εύχομαι να είναι καλοτάξιδο το βιβλίο σας.
Επιμέλεια κειμένου: Ζωή Τσούρα
Υποστηρίξτε το blog μας με μία δωρεά, πατώντας εδώ
