Το 1942, στην καρδιά της Γερμανικής Κατοχής, ο Κάρολος Κουν ιδρύει το Θέατρο Τέχνης. Η πρώτη παράσταση δόθηκε στις 7 Οκτωβρίου 1942 στο Θέατρο «Αλίκης», με το έργο «Αγριόπαπια» του Ίψεν.
Γράφει η Αγγελίνα Παπαθανασίου
Από το ’38 ως το ’41 είχε αρχίσει την προετοιμασία μιας σχολής από όπου ο Κάρολος Κουν πήρε το βασικό υλικό. Από αυτή τη σχολή βγήκαν οι ηθοποιοί: Διαμαντόπουλος, Χατζηαργύρη, Καλλέργης, Ζερβός, Κατσέλη, Μεταξά, Γιαννακοπούλου, Λαμπροπούλου, Βασταρδής. Ο Κουν ήρθε σε επαφή με μερικούς βασικούς συνεργάτες, όπως τον Σεβαστίκογλου, τον Πλωρίτη, τον Στεφανέλλη, τον Νομικό, και προς το τέλος της Κατοχής με τον Χατζιδάκι.
Δούλευε με αυτό το υλικό σε μια αίθουσα που τους είχε παραχωρήσει το Ωδείο, 10-12 ώρες την ημέρα. Εκεί που προετοιμάζονταν ήρθε ένας παλιός φίλος, ο Κ. Χατζηαργύρης, ο οποίος τους είπε ότι βάζει τα χρήματα, κι έτσι πήραν το θέατρο Αλίκη.
Το 1943 ιδρύεται ο Όμιλος Φίλων του Θεάτρου Τέχνης, με σκοπό την επικοινωνία και την ανάπτυξη ενός ισχυρού δεσμού μεταξύ των θεατών και του Θεάτρου, καθώς και την οικονομική ενίσχυση του Θεάτρου Τέχνης.
Την «Αγριόπαπια» σύντομα ακολούθησε το δραματοποιημένο παραμύθι του Στρίνμπεργκ, “Σουάνεβιτ” (Κύκνος). Στη συνέχεια παρουσιάζονται έργα όπως: «Ρόσμερσχολμ» του Ίψεν , «Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε» του Πιραντέλλο, «Κωνσταντίνου και Ελένης» του Γ. Σεβαστίκογλου, «Βρυκόλακες» του Ίψεν, «Έξι πρόσωπα ζητούν συγγραφέα» του Πιραντέλλο, «Στέλλα Βιολάντη» του Ξενόπουλου.
Το 1945, το Θέατρο Τέχνης αναγκάστηκε να διακόψει τη λειτουργία του.
«Άλλα περιμέναμε κι άλλα μας βρήκανε. Χτυπήθηκαν και χάθηκαν ιδανικά και όνειρα και προοπτικές. Και πάνω από όλα έλειψε η πίστη. Η πίστη και η μεταξύ μας συνεννόηση».
Την περίοδο 1945-1946, ο Κουν επιστρέφει στον θίασο της Κατερίνας, όπου σκηνοθετεί πέντε έργα.
«Το 1946, με λίγο κρύα καρδιά, προσπάθησα να συμμαζέψω και να συναρμολογήσω ό,τι μπόρεσε να απομείνει. Με λίγο μαζεμένα τα φτερά λειτουργήσαμε άλλα τρία χρόνια».
Από το 1946 έως το 1949, οι παραστάσεις δίνονται στο Θέατρο Μουσούρη. Ο Κουν συνεργάζεται μεταξύ άλλων με την Έλλη Λαμπέτη και τη Μελίνα Μερκούρη και παρουσιάζει έργα όπως: «Γυάλινος Κόσμος» και «Λεωφορείο ο Πόθος» του Τ. Ουίλλιαμς, «Πόθοι κάτω από τις λεύκες» του Ο’ Νιλ, «Ήταν όλοι τους παιδιά μου» και «Ο θάνατος του εμποράκου» του Μίλερ, «Το φιόρο του λεβάντε» του Ξενόπουλου, «Αχ, αυτά τα φαντάσματα» του ντε Φιλίππο.
«Τότε πια, αναγκαστήκαμε να διακόψουμε οριστικά για λόγους οικονομικο-πολιτικούς και εσωτερικής συνοχής. Θα έπρεπε να σταματήσω και να διαμορφώσω από την αρχή πάλι ένα πυρήνα. Αυτό και έγινε. Εργάστηκα στο «Εθνικό Θέατρο» για δύο χρόνια, ξεπλήρωσα τα χρέη του «Θεάτρου Τέχνης». Παράλληλα συνέχισα τη Σχολή με νέα παιδιά».
Από το 1942 ως το 1949, το Θέατρο Τέχνης περιπλανήθηκε σε διάφορες φιλικές στέγες. Το 1954 στεγάστηκε μόνιμα πια στο κυκλικό θεατράκι του Ορφέα, 230 θέσεων. Το 1956 δημιουργεί το Θερινό Θέατρο Κήπου Θεσσαλονίκης, όπου παρουσιάζει και εκεί όλο το χειμερινό του ρεπερτόριο και από όπου περιοδεύει στις πόλεις της Βορείου Ελλάδος για μια δεκαετία.
Η ανάγκη μιας δεύτερης σκηνής στην Αθήνα, για την αξιοποίηση των στελεχών και τη διεύρυνση του κοινού του, οδηγεί το Θέατρο Τέχνης στη δημιουργία της Λαϊκής Σκηνής στο θέατρο ΒΕΑΚΗ, όπου λειτουργεί για μια δεκαετία, από το 1975 ως το 1985.
Το 1985, η Πολιτεία, θέλοντας να τιμήσει τον Κάρολο Κουν, βοήθησε στη δημιουργία μιας δεύτερης μόνιμης σκηνής –250 θέσεων– υπό την επωνυμία ΘΕΑΤΡΟ ΤΕΧΝΗΣ-ΚΑΡΟΛΟΣ ΚΟΥΝ στην οδό Φρυνίχου 14, στην Πλάκα.
Μετά τον θάνατο του Καρόλου Κουν (1987), το Θέατρο Τέχνης λειτούργησε και στις δύο σκηνές, με Διευθύνοντα Σύμβουλο τον Γιώργο Λαζάνη και αναπληρωτή Διευθύνοντα Σύμβουλο τον Μίμη Κουγιουμτζή.
Το Θέατρο Τέχνης, από την ίδρυσή του μέχρι σήμερα, έμεινε πιστό στο στίγμα του, στους στόχους του και στην αισθητική του πορεία, πιστεύοντας πως αυτή είναι και η έννοια του πολιτιστικού έργου και της ιδεολογίας του.
Επιμέλεια: Ζωή Τσούρα
Πηγή: https://www.theatro-technis.gr/
Υποστηρίξτε το blog μας με μία δωρεά, πατώντας εδώ
