Το βιβλίο Το τελευταίο σπίτι της οδού Νίντλες είναι ένα πάρα πολύ ωραίο μυθιστόρημα, από αυτά που δεν ξέρω τι χαρακτηρισμό να τους δώσω. Το κύριο χαρακτηριστικό του σίγουρα είναι το παιχνίδι με το μυαλό του αναγνώστη, αλλά περιέχει επίσης κάποιες (λίγες δυστυχώς) σκηνές τρόμου και αρκετές δόσεις μυστηρίου.
Προσωπική άποψη: Βίκυ Ζηλιασκοπούλου
Αυτή είναι η ιστορία ενός δολοφόνου. Ενός κλεμμένου παιδιού. Μια ιστορία εκδίκησης. Θανάτου. Η ιστορία του Τεντ που μένει μαζί με την κόρη του Λόρεν και τη γάτα του Ολίβια σε ένα συνηθισμένο σπίτι στο τέλος ενός συνηθισμένου δρόμου.
Ο Τεντ ζει στο πατρικό του, με συντροφιά τη γάτα του (Ολίβια) και τις περιστασιακές επισκέψεις της κόρης του (Λόρεν). Δεν είναι από τα άτομα που μπορείς να χαρακτηρίσεις ως συνηθισμένα, αυτό φαίνεται ήδη από τις πρώτες σελίδες του βιβλίου, οπότε είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον να παρακολουθείς τις σκέψεις, τις αντιδράσεις και γενικότερα τη ζωή του ολόκληρη. Η ιστορία εξελίσσεται και προχωρά μέσα από τις πρωτοπρόσωπες αφηγήσεις του ίδιου του Τεντ, της Λόρεν και της Ολίβια. (Ναι, ξέρω, και σε εμένα στην αρχή φάνηκε περίεργο που μας μιλάει μια γάτα, αλλά εντέλει δεν με πείραξε, έχω συναντήσει και πιο παράξενα πράγματα σε μυθιστορήματα.) Και οι τρεις μας διηγούνται στιγμές από το παρόν και το παρελθόν τους, οι ιστορίες τους συγκλίνουν και αναφέρονται κυρίως στον Τεντ, οπότε στο τέλος έχουμε μια συνολική άποψη για όλα όσα πρέπει να γνωρίζουμε.
Ταυτόχρονα με την περιγραφή της ζωής του Τεντ προχωρά και η υπόθεση της προ ετών εξαφάνισης ενός μικρού κοριτσιού στην περιοχή, η αδερφή της οποίας αρνείται να εγκαταλείψει τις προσπάθειες για την ανεύρεσή της. Θεωρώντας τον Τεντ ύποπτο, μετακομίζει στο διπλανό σπίτι, τον παρακολουθεί σχεδόν μανιακά και ψάχνει να βρει έναν τρόπο να μάθει τι έχει συμβεί με την αδερφή της. Είναι πολύ ενδιαφέροντα και όλα όσα προκύπτουν από τη δική της οπτική γωνία.
Το πορτοκαλί χαλί αφήνει μια υπέροχη αίσθηση κάτω από τις πατούσες μου, λες και περπατάω πάνω σε μαλακά μικρά χαπάκια. Είναι στο χρώμα του ήλιου όταν δύει πάνω από τη θάλασσα. Το φως πιτσιλίζει τους τοίχους, περνώντας από τις τρύπες στα παράθυρα. Οι τοίχοι εδώ μέσα έχουν ένα ξεκούραστο βαθυκόκκινο χρώμα. Ο Τεντ και εγώ το βρίσκουμε όμορφο.
Σίγουρα είναι το πιο περίεργο μυθιστόρημα που έχει πέσει στα χέρια μου. Κατ’ αρχάς, ο ίδιος ο Τεντ είναι ένας χαρακτήρας που δύσκολα θα ξεχάσω. Ξανά και ξανά άλλαξα συναισθήματα απέναντί του, τη μια τον συμπαθούσα και τον λυπόμουν και την άλλη τον αντιπαθούσα και μου δημιουργούσε αηδία. Με τους άλλους χαρακτήρες δεν συνέβη το ίδιο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ήταν αδιάφοροι. Το αντίθετο μάλιστα, ήταν όλοι έντονοι και η κάθε αντίδραση, το κάθε συναίσθημα που περιγράφηκε ήταν απαραίτητο για την πλοκή.
Υπήρχαν στιγμές που υποψιαζόμουν τι μπορεί να κρύβεται από κάτω, ποιο μπορεί να είναι το μυστικό που μας κρύβει η συγγραφέας. Ή τέλος πάντων έτσι νόμιζα, γιατί στο τέλος όταν αποκαλύφθηκαν όλα έπεσα λίγο από τα σύννεφα. Τελικά, αυτά που κρύβονται στις σελίδες του βιβλίου είναι πάρα πολλά, οπότε ακόμη κι αν καταφέρεις και μαντέψεις κάποιο από αυτά θα νιώσεις έκπληξη με τα υπόλοιπα.
Η αλήθεια είναι ότι μου άρεσε πολύ το πρώτο μισό του βιβλίου, όταν δεν καταλάβαινα καθόλου τι γίνεται (καθόλου όμως) και προσπαθούσα να μαντέψω. Και το τέλος προφανώς μου άρεσε πολύ, όταν η αλήθεια φανερώθηκε και όλα τα κομμάτια μπήκαν στη θέση τους. Το λιγότερο αγαπημένο μου κομμάτι είναι κάποιες λίγες σελίδες στη μέση, αλλά και πάλι αυτό αφορά κυρίως την ταχύτητα με την οποία κινείται η ιστορία και όχι την ποιότητα της διήγησης, μου φάνηκε απλά λίγο πιο στατικό το τμήμα αυτό. Αλλά έτσι έπρεπε να γραφτεί αυτό το κομμάτι, κλείνοντας το βιβλίο μού είναι ξεκάθαρο.
Το παρελθόν είναι κοντά απόψε. Η μεμβράνη του χρόνου κάνει κοιλιά και τεντώνεται. Ακούω τη μαμά στην κουζίνα να μιλάει στην κυρία με το Τσιουάουα. Η Μαμά της λέει για εκείνη τη φάση με το ποντίκι. Τότε άρχισαν όλα. Βουλώνω τα αυτιά μου και δυναμώνω την τηλεόραση, αλλά συνεχίζω να ακούω τη φωνή της.
Σίγουρα η συγγραφέας ξέρει να γράφει. Σε όλο το βιβλίο έχει δημιουργήσει μια ατμόσφαιρα εξαιρετική, σκοτεινή, ασφυχτική και τρομαχτική. Περιγράφει παραστατικά τον τόπο, τον χώρο, τη μυρωδιά και γενικότερα την αίσθηση που σου αφήνει, αλλά και τα συναισθήματα των ηρώων. Νομίζω ότι θα αγαπηθεί πολύ αυτό το βιβλίο, δεν μπορώ να φανταστώ αναγνώστες να βρίσκουν κάτι αρνητικό. Το θέμα είναι πολύ σωστά ανεπτυγμένο και μάλιστα είναι πρωτότυπο, διαβάζεις κάτι διαφορετικό από έναν συγγραφέα που ξέρει πώς να σε κάνει να μπερδευτείς. Μπράβο της.
Περίληψη: Αυτή είναι η ιστορία ενός δολοφόνου. Ενός κλεμμένου παιδιού. Μια ιστορία εκδίκησης. Θανάτου. Η ιστορία του Τεντ που μένει μαζί με την κόρη του Λόρεν και τη γάτα του Ολίβια σε ένα συνηθισμένο σπίτι στο τέλος ενός συνηθισμένου δρόμου.
Όλα τα παραπάνω είναι αλήθεια. Κι ωστόσο κάποια είναι ψέματα…
Νομίζεις ότι ξέρεις τι βρίσκεται μέσα στο τελευταίο σπίτι της οδού Νίντλες. Νομίζεις ότι έχεις ξαναδιαβάσει αυτή την ιστορία. Εδώ κάνεις λάθος.
Στο σκοτεινό δάσος στο τέλος της οδού Νίντλες κάτι είναι θαμμένο. Αλλά δεν είναι αυτό που νομίζεις…
O Τεντ ζει στις παρυφές ενός δάσους, με μόνη του συντροφιά μια επιτιμητική γάτα, την Ολίβια, και την εντεκάχρονη κόρη του, τη Λόρεν. Όταν μπερδεύεται, τις αποκαλεί και τις δυο «ψιψίνα».
Ο Τεντ ήταν ανέκαθεν παράξενος – η ανησυχία της Ολίβια όμως εντείνεται καθώς η συμπεριφορά του γίνεται όλο και πιο αλλοπρόσαλλη. Ο Τεντ φτιάχνει ψεύτικα προφίλ σε σάιτ γνωριμιών, γυρνάει σπίτι αργά με χέρια που μυρίζουν οστά και φόβο. Περνάει ολόκληρα βράδια στο δάσος, σκάβοντας. Και γιατί άνοιξε τρύπες στην πόρτα του χαλασμένου ψυγείου;
Μια μυστηριώδης γυναίκα, που πιστεύει ότι ο Τεντ είχε κάποια σχέση με την εξαφάνιση της μικρής αδελφής της πριν από πολλά χρόνια, μετακομίζει στο εγκαταλελειμμένο διπλανό σπίτι…
Όταν η Λόρεν εξαφανίζεται, οι υποψίες της Ολίβια μετατρέπονται σε τρόμο. Καθώς γίνεται φανερή η αλήθεια για την παράξενη σύνδεσή της με τη Λόρεν, η Ολίβια αρχίζει να καταλαβαίνει ότι ποτέ δεν γνώρισε στ’ αλήθεια τον Τεντ, τον άνθρωπο με τον οποίο ζει τόσα χρόνια. Όσα η Ολίβια νομίζει ότι ξέρει για τον εαυτό της και τον κόσμο ανατρέπονται, αποκαλύπτοντας μια πραγματικότητα πέρα από κάθε φαντασία. Και στο τέλος θα πρέπει να αποφασίσει αν θα πάρει ή θα σώσει μια ζωή…
Ένα λογοτεχνικό ψυχολογικό θρίλερ γεμάτο ανατροπές, και μια ενδελεχής διερεύνηση του πόσο μακριά μπορεί να φτάσει η φύση του ανθρώπου για να προστατεύσει ένα παιδί απ’ τον τρόμο.
Στοιχεία βιβλίου
Τίτλος: Το τελευταίο σπίτι της οδού Νίντλες (The Last House on Needless Street)
Συγγραφέας: Catriona Ward
Μεταφραστής: Αλέξης Καλοφωλιάς
Εκδόσεις: Μεταίχμιο
Σελίδες: 408
Ημερομηνία έκδοσης: 27/10/2022
ISBN: 978-618-03-2843-1
Επιμέλεια κειμένου: Ζωή Τσούρα
