Πώς γράφτηκε το Μπλε III
Η μέρα που άνοιξα νέα σελίδα στο Word για να γράψω το τελευταίο μέρος του Μπλε, ήταν στις 3 Μαΐου το 2016 και λίγους μήνες μετά, τον Ιούλιο γράφτηκε το τέλος…
Γράφει η Στάλω Φωτιάδου
Ο τίτλος είχε ήδη δοθεί μέσα από το κείμενο του Μπλε II και η πλοκή για την εξέλιξη της ιστορίας και το κλείσιμο κάποιων κύκλων έπαιζε ήδη στο μυαλό μου. Τα υπόλοιπα; Άγνωστα! Αυτή, ήταν η μαγεία της δικής μου διαδρομής στην συγγραφή! Μια-δυο ιδέες και τέλος. Έπρεπε να ξεκινήσω να γράφω για να μάθω.
Μπλε III και είχα την ανάγκη να γνωρίσω και να γνωρίσετε και σεις κάθε ήρωα που έπαιξε τον δικό του ρόλο αλλά δεν είχε μέχρι τότε πει την δική του ιστορία. Ήθελα να κλείσουν οι κύκλοι και να μην μείνει κανείς που να μην έχει κάνει την δική του εμφάνιση. Όσο για τους κεντρικούς ήρωες; Τους είχα φέρει στην ζωή και τους παρακολούθησα να μεγαλώνουν για να τους αποχαιρετίσω στο τέλος της ιστορίας τους είτε ηλικιωμένους είτε, να έχουν μπει στα σαράντα. Τα παιδιά έγιναν γονείς και παππούδες μα μέσα από την πορεία της πλοκής αναπόφευκτα κάποιοι ήρωες έφευγαν από τη ζωή αφού το «… και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς, καλύτερα…» δεν ισχύει στην ζωή αλλά, στα παραμύθια. Και το Μπλε, δεν ήταν παραμύθι αλλά, ζωή.
Έντονα τα συναισθήματα όσο έγραφα κι έμπαινα στην τελική, ευθεία. Συγκίνηση, χιούμορ, πόνος, θυμός, λύπη και να φεύγουν οι σελίδες και να αποχαιρετώ το Μπλε μου. Το Μπλε III ήταν μια συνεχής αναμέτρηση με τις αντοχές μου. Υπήρχαν φορές που ερχόμουν αντιμέτωπη με ένα κύκλο που έκλεινε με τρόπο που δεν άντεχα να τον βιώνω. Έλεγα στον εαυτό μου «αν δεν το αντέχεις, άλλαξέ το» μα αυτό, όσο κι αν ακούγεται υπερβολικό και αστείο, δεν γινόταν… Κάθε κύκλος έκλεινε όσο ρεαλιστικά τον ένιωθα μέσα από τους ήρωές μου και τους συγγραφικούς νόμους της συγκεκριμένης ιστορίας. Όπως ακριβώς η ζωή, που θες να αλλάξεις αυτό που συμβαίνει μα δεν μπορείς! Πόσο παράξενο να γίνεται το ίδιο μέσα σε ένα βιβλίο που πιστεύει κάποιος πως όλα μπορούν να γίνουν αφού, είναι ψεύτικα! Να μπορώ να το κάνω αλλά να μην γίνεται…
Κι ήρθε η στιγμή που όσο κι αν δεν ήθελα, έπρεπε να γράψω το τέλος. Δεν ήθελα να γράψω αυτή την λέξη κι όσοι το διαβάσατε, θα δείτε μετά το «τέλος» μια ενότητα με τίτλο «Μετά το τέλος και πριν από τον επίλογο». Αυτό ήταν η ανάγκη μου να κρατήσω το Μπλε μου, λίγο ακόμη. Έστω και μέσα από δυο-τρεις σελίδες μετά το τέλος. Στο Μπλε III επίσης, ένιωσα την ανάγκη να μιλήσω πρώτη φορά στους αναγνώστες μέσα από ένα Επίλογο. Από την στιγμή που έγραψα «τέλος» στο Μπλε I ήξερα ότι τον Επίλογο θα τον έγραφα στο τρίτο βιβλίο. Ήθελα να γνωρίζω το τέλος για να έχω να πω κι εγώ κάτι για την ιστορία κι αυτό, μόνο όταν τελείωνε η τριλογία θα ήταν εφικτό.
Έτσι γράφτηκε το Μπλε III… Αυτή ήταν η ιστορία πίσω από την ιστορία, αγαπημένη μου Χαρά, και σ’ ευχαριστώ πολύ που μου έδωσες την ευκαιρία να γράψω μέσα σε λίγες παραγράφους, λίγο Μπλε ακόμη… Μου έχει λείψει! Πολύ…
