Εξόριστη Θεά
Όσο μου αρέσουν τα βιβλία που έχουν σαν κεντρικό θέμα τις θρησκείες και όλη την μυθολογία γύρω από αυτές, τόσο δεν έχω βρει κανένα μυθιστόρημα που να αξίζει να του αφιερώσω τον χρόνο μου ώστε να μου ξετυλίξει τα «σκοτεινά» του μυστικά. Αυτό μέχρι το Νοέμβρη του 2018 όπου η «Εξόριστη Θεά» της Μαρίνας Κλωνάρη ήρθε στα χέρια μου.
Προσωπική άποψη: Νάντια Κίσκα
Δηλώνω θαυμάστρια του τρόπου γραφής της κυρίας Κλωνάρη. Δηλώνω ερωτευμένη με τον Άρες.
Δηλώνω ότι αλλαξοπίστησα και τώρα πιστεύω μόνο στην Αννάνυα.
Η «Εξόριστη Θεά» είναι ένα βιβλίο που η μυθολογία του δεν έχει τίποτα, ΜΑ ΤΙΠΟΤΑ, να ζηλέψει από τα μεγάλα έπη του εξωτερικού. Η ιστορία, η μορφολογία του τόπου αλλά και η ίδια η Θεά είναι τόσο καλοφτιαγμένα, αποκυήματα μιας άλλης εποχής, που σε κάνουν να βυθίζεσαι αργά στα νερά τους και να αποζητάς και άλλο.
Είναι καλογραμμένο, καλοπλεγμένο και με ιστορία που ρέει γρήγορα αλλά συνάμα αργά και μεθοδικά, με ένταση που κορυφώνεται στις τελευταίες σελίδες και σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό.
Βγάζω καθόλου νόημα; Εάν όχι, κατηγορήστε την fangirl καρδιά μου.
Ακολουθούμε τον Άρες (αχ), τον δευτερότοκο πρίγκιπα της Ιμούρ (που μου έχει κλέψει την καρδιά) και ΑΞΙΟ διάδοχο του θρόνου της, του οποίου ο πατέρας πριν πεθάνει, τον βάζει να του υποσχεθεί ότι θα διεκδικήσει τον θρόνο καθώς δεν θεωρεί άξιο βασιλιά τον πρωτότοκό του (και καλά κάνει!). Σύμφωνα με τους νόμους και τις παραδόσεις της Ιμούρ, ο διάδοχος του θρόνου θα πρέπει να αναθέσει στον διεκδικητή μια αποστολή που, εάν καταφέρει να τη φέρει εις πέρας, ο θρόνος θα περάσει σε αυτόν. Όλοι μπορούμε να φανταστούμε κάπου εδώ πως θα εξελιχθεί, έτσι; Φυσικά και θα διαλέξει κάτι ΑΔΥΝΑΤΟ. Έτσι του ζητάει να φέρει πίσω στον Ναό μια Θεά άλλης θρησκείας, της οποίας τα ίχνη έχουν χαθεί εδώ και πάρα πολύ καιρό.
Τα μάτια του πλανήθηκαν για άλλη μια φορά στο χώρο. Σεντούκια με πλούτη σαν κι αυτά θα πρέπει να βρίσκονταν απλωμένα και στα υπόλοιπα δωμάτια του σπιτιού. Έκανε δύο βήματα, πλησιάζοντας αθόρυβα ένα χαμηλό τραπέζι. Επάνω του υπήρχε ανοιγμένο ένα δερμάτινο πουγκί και χυμένα στο ξύλο έστεκαν όμορφα πετράδια, ρουμπίνια, σμαράγδια και ζαφείρια, μαργαριτάρια κάθε λογής κομμένα.
Έχω διαβάσει πολλά βιβλία των οποίων η μυθολογία έχει βασιστεί σε θρύλους και ιστορίες που έχουν μεταφερθεί από στόμα σε στόμα. Όσο πιο βόρεια, τόσο καλύτερη. Η μυθολογία της κυρίας Κλωνάρη, για εμένα ξεχωρίζει.
Είναι τόσο καλοδουλεμένη, τόσο ξεχωριστή και τόσο αξιέπαινη. Απλά το αγαπώ αυτό το βιβλίο εάν δεν έχει καταστεί σαφές. Ανήκει στην κατηγορία που όταν πέφτω πάνω σε πολλά κακογραμμένα βιβλία (συμβαίνει, ναι) και θέλω ένα διάλειμμα, ξαναδιαβάζω τα αγαπημένα μου για να πάρω κουράγιο. Η «Εξόριστη Θεά» είναι ένα από αυτά!
Η γλώσσα είναι λίγο σκληρή. Αλλά ξέρεις ότι δεν διαβάζεις ιστορία για παιδιά. Διαβάζεις για σκληραγωγημένους πρίγκιπες που υπερασπίζονται την τιμή και την δόξα της πατρίδας τους και για κακομαθημένους Θεούς που ξέρουν μονάχα να ζητάνε και όχι να δίνουνε.
“Θα προτιμούσα να ξαπλώσω κάπου που να μην έχει πτώματα και κομμένα αυτιά!” του απάντησε ο Παρουσό μορφάζοντας.
“Μόνο ένα αυτί έκοψα!” απολογήθηκε ο πρίγκιπας. Καβάλησαν τα άλογα τους και ξεκίνησαν πάλι.
Η ιστορία είναι ακόμα πιο σκληρή από την γλώσσα. Εκτός των παιχνιδιών εξουσίας, των προσωπικών σχέσεων και των Θρησκειών που συγκρούονται και δεν αφήνουν περιθώριο λαθών, είναι το ίδιο το υπόβαθρο των χαρακτήρων και την Θεάς που σε πονάει. Η Αννάνυα συγκεκριμένα έχει μια από τις πιο σκληρές ιστορίες που έχουν αποδοθεί σε χαρακτήρα βιβλίου που έχει πέσει στα χέρια μου. Ίσως και την πιο σκληρή. Και αυτό που με κάνει να την έχω σαν πρότυπο, είναι η αντιμετώπισή της στις δύσκολες καταστάσεις που ήρθαν στο διάβα της.
Η ιστορία της Αννάνυα θα προβληματίσει. Θα διδάξει και θα δημιουργήσει ερωτήματα από αυτά τα αναπάντητα που τα συζητάς με ένα ποτήρι κρασί τις πρώτες πρωινές ώρες με τους φίλους σου. Αυτά τα υπαρξιακά σου ερωτήματα. Πρέπει; Μήπως όχι; Εσύ τι θα έκανες; Η συγγραφέας την απογυμνώνει από την θεϊκή της φύση και στην παρουσιάζει σαν μια γυμνή γυναίκα, έρμαιο σε ένα κόσμο πολιτικών εξουσιών και παθών σε μια γη που η γυναίκα θεωρείται το «ασθενές» φύλο, είτε είναι θνητή, είτε Θεά.
Την αμαρτία μου θα την πω. Ήθελα λίγη περισσότερη ανάλυση στην ιστορία της Θεάς. Να ζήσω τον πόνο μαζί της. Να μάθω από εκείνη την ιστορία της και όχι να μου ξετυλίγεται μέσα από τα μάτια τρίτων. Μπορώ πάντα να ελπίζω για ένα ακόμα βιβλίο μέσα από τα μάτια της Αννάνυα, έτσι;
Περίληψη: «Το νερό πηγάζει, κυλάει, ανεβαίνει, πλημμυρίζει, υποχωρεί και την τυλίγει, της δίνει δύναμη, την κάνει Θεά, λατρευτή και μισητή, ζωοδόχο και τιμωρό. Το νερό βρίσκεται παντού, όπως κι εκείνη που κυλάει μαζί του. Προσαρμόζεται σε κάθε πέρασμα, ταξιδεύει μακριά, αλλάζει μορφή αλλά εξακολουθεί να υπάρχει… Και το όνομα αυτής;»
Όταν ο νεότερος πρίγκιπας Αρές, παρακινούμενος από τον ετοιμοθάνατο πατέρα του, προκαλεί τον μεγαλύτερο αδερφό του για το θρόνο της Ιμούρ, εκείνος, προκειμένου να του τον παραχωρήσει, του αναθέτει ως αποστολή να βρει και να φέρει πίσω στην πόλη τους την ημίθεη Ιέρεια που ζούσε στον Αρχαίο Ναό της Ιμούρ πριν από πεντακόσια χρόνια.
Έτσι, κυνηγημένος από τους εχθρούς του, ξεκινάει την αναζήτηση της μυστηριώδους αυτής γυναίκας, ακολουθώντας βήμα προς βήμα το ταξίδι μιας εξόριστης Θεάς, ψάχνοντας τα ίχνη της, ερευνώντας παλιότερες δοξασίες, ξεχασμένες ή και αλλαγμένες στο πέρασμα των χρόνων. Στην αναζήτησή του αυτή θα περιπλανηθεί σε διαφορετικές πόλεις στον επάνω αλλά και στον κάτω κόσμο, όπου θα ξυπνήσει τρομερά μυθικά τέρατα και θα τα βάλει με πεισματάρηδες Θεούς.
«Πώς είναι δυνατό να βρεις μια Θεά στην οποία δεν πιστεύεις;»
Στοιχεία βιβλίου
Τίτλος: Εξόριστη Θεά
Συγγραφέας: Μαρίνα Κλωνάρη
Εκδόσεις: Πηγή
Σελίδες: 500
ISBN: 978-960-626-031-5
Ημερομηνία έκδοσης: Μάιος 2018
Υποστηρίξτε το blog μας με μία δωρεά, πατώντας εδώ
